ในทุกๆหลักสูตรของการฝึกหน่วยรบพิเศษจะมีห้วงเวลาของการบีบคั้นเพื่อกลั่นกรองคนออกมา ห้วงเวลาอันเลวร้ายนั้นถูกเรียกว่า สัปดาห์นรก พวกเขาถูกทำให้เหนื่อยที่สุด ร้อนที่สุด หนาวที่สุด หิวที่สุด ง่วงที่สุด เพื่อคัดคนออก คนที่ได้ไปต่อต้องแกร่งทั้งกายและใจ ไม่ยอมแพ้ และไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง
สัปดาห์ก่อนหน้ามีทีมนักเรียนห้อง 2.6 ของครูแชมป์ทีมหนึ่งละทิ้งหน้าที่โดยคิดว่าเพื่อนคนอื่นในทีมจะเป็นคนทำ ครูแชมป์เลยได้ทำการดองเวรเป็นเวลา 1 สัปดาห์ก็คือช่วง 24 – 28 มิ.ย. 67 ด้วยเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่ 2 จึงมีความจำเป็นต้องฝึกให้ลูกศิษย์เรียนรู้เรื่องของความรับผิดชอบในหน้าที่ และการช่วยเหลือเพื่อนพ้องไปในตัว
สัปดาห์นี้จะมีกิจกรรมไหว้ครูและมีการทำพานประกวดโดยมีตัวแทนห้องไปร่วมแข่งขันทั้งหมด 6 คน ซึ่งครูก็ปล่อยให้เขาได้ออกแบบวางแผนและแบ่งหน้าที่กันเอง แต่สิ่งที่สัมผัสได้คือการที่มีแนวคิดว่าในเมื่อ 6 คนนั้นได้อาสาตัวไปแล้ว ก็ควรปล่อยให้เป็นภาระของเขาไป ครูแชมป์จึงตัดสินใจไม่พูดเรื่องพานจนกระทั้งวันสุดท้ายก่อนแข่งและได้แจ้งผ่านผู้ปกครองทางข้อความไปเพียงครั้งเดียว
ในรุ่งเช้าของวันแข่ง สิ่งที่คาดไว้ก็เกิดขึ้น ทางทีมแข่งได้เตรียมอุปกรณ์บางส่วนมาแต่ไม่มีเพื่อนนำดอกไม้มาสมทบเลย ครั้งนี้เป็นบทเรียนมีราคาแลกมาด้วยโอกาสที่จะชนะเท่ากับ 0 โดยครูแชมป์ได้รอโอกาสพูดคุยกับกลุ่มที่อยู่บนห้องว่า
…ทำไมเราทอดทิ้งเพื่อนให้สู้เพียงลำพัง
…ทำไมเราไม่นึกถึงว่า ณ เวลานี้ถ้าเป็นเรา เราจะรู้สึกอย่างไร
ในที่สุดก็มีมโนสำนึกเกิดขึ้น นักเรียนบางคนระดมอุปกรณ์ที่ตนเองมีและคิดว่าเพื่อนที่อยู่ด้านล่างจะสามารถใช้ได้นำมาใส่ถุง ขณะเดียวกัน ครูแชมปืก็ต้องการฝึกทีมแข่งว่า ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไรก็อย่าหวั่นไหว ตั้งสติ สู้ด้วยอาวุธและความรู้ทั้งหมดที่มี และไม่เข้าไปก้าวก่ายอีกเลย
ถึงพานที่ออกมาจะไม่ได้สวยงามสะดุดตา แต่สิ่งหนึ่งที่เกิดจากหัวใจของเด็กคือการที่ธำรงความจงรักภักดีในสถาบันจนมีครูท่านหนึ่งได้เอ่ยว่า ขนาดครูไม่มาแอบดู มองไกลๆยังรู้ว่าเป็นลูกครูแชมป์ เพราะคอนเซ็ปตรงตัว (ก่อนหน้านี้ได้ปลูกฝังในเรื่องของความรักชาติ ศาสน์ กษัตริย์ไปแล้ว)
ในวันนี้ (28 มิ.ย. 67) ได้ทำการมอบบทเรียนเพื่อฝึกฝนให้ลูกๆมีความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน โดยการนัดหมายลูกศิษย์ที่เคยอยู่ด้วยกันที่จ่าการบุญมาเป็นเป้าล่อ มีการซ้อมล้มจากอาการตะคริวและการแสดงสีหน้าในช่วงเช้าก่อนเข้าแถวด้วย
หลังจากนั้น เมื่อถึงชั่วโมง (คาบสุดท้ายของวัน) จึงได้นัดหมายกันไปที่จุดรวมพล 1 และได้เบี่ยงเป้าหมายด้วยการแจกใบขออนุญาตฉีดวัคซีน พูดเรื่องเวร และพูดถึงเรื่องทำพานที่ผ่านมา โดยนำประเด็นของการไม่ช่วยเหลือและเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันมาเป็นหัวข้อสนทนาในครั้งนี้
บทเรียนเริ่มต้นขึ้นด้วยการให้โจทย์ว่า ตั้งแถวตามทีม วิ่งไม่เร็วมาก ไม่ช้ามาก ไปยังจุดที่หมายแล้วกลับมา ทีมที่ช้าที่สุดจะโดนดองเวร 1 สัปดาห์ (ครูแชมป์จะยืนสังเกตในสุดเริ่มต้นและสิ้นสุด แต่ให้ครูบอลไปถ่ายรูปมา) เมื่อทุกคนค่อยๆวิ่งไป ตัวเป้าล่อก็ทำตามแผนในจุดนัดหมาย เพื่อในทีมก็หยุดเพื่อช่วย โดยมีเพียง 2 ทีมที่ไม่ทราบวิ่งไปถึงจุดที่กำหนดแต่ไม่วิ่งกลับมาตรงครูแชมป์ยืนอยู่ (น่าจะงงในคำสั่ง) ส่วนอีก 3 ทีม หยุดและวิ่งกลับมาช่วยพยุงเพื่อนที่บาดเจ็บ มีบางคนพยายามนวด บางคนดึงหน้ากากออกเพื่อให้เพื่อนหายใจสะดวก มีอยู่คนหนึ่ง (ด.ช.อัจฉริยะ จ่อด้วง) วิ่งหน้าตาตื่นมาแจ้งครูแชมป์แต่ครูก็ไม่ไปดู เขาแสดงสีหน้างงและผิดหวังในตัวครูอย่างเห็นได้ชัด (จากสถานการณ์นี้ทำให้มองว่าคนนี้มีความเป็นผู้นำเพราะเมื่อครูไม่ไปหาเพื่อนที่บาดเจ็บ เขาก็วิ่งกลับไปช่วยต่อ)
ครูเริ่มกดดันระดับที่สูงขึ้นด้วยการนับถอยหลัง 50 วินาที ทำให้บางคนกลัวถูกลงโทษวิ่งออกมาจากการช่วย แต่บางคนก็แสดงอาการพะว้าพะวังจะวิ่งกลับมาที่จุดหรือช่วยเพื่อนดี แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจช่วยเพื่อน
เมื่อมาถึง หลายคนแสดงอาการเหนื่อย บางคนยังแสดงสีหน้างงที่ทำไมครูดูไม่สนใจเพื่อนที่เจ็บ ครูจึงได้ถามว่าทีมไหนมาถึงก่อน ทีมไหนมาถึงทีหลัง ทำไมถึงมาถึงทีหลัง หลายคนก็บอกว่าเพื่อนเจ็บขาเลยต้องช่วยเพื่อนก่อน เมื่อได้คำตอบจากทุกคนแล้ว ครูแชมป์จึงหันไปบอกนักเรียนที่เป็นเป้าล่อว่า “มีอะไรจะบอกเพื่อนไหม” นักเรียนที่ขาเจ็บก็ลุกขึ้นแล้วบอกว่า “ขออนุญาตไปเติมน้ำครับ” แล้วเดินตามปกติ ทำเอาเพื่อนงงแล้วบอกว่า “อ้าว” กันยกใหญ่
หวังว่าบทเรียนสำหรับวันนี้จะทำให้พวกเขาเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ดี ไม่ทอดทิ้งพี่น้อง คำนึงถึงคำว่าเพื่อนและทีมสำคัญที่สุด ที่สำคัญคือ เติบโดเป็นสุภาพบุรุษโรงเรียนชาย
ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร ก็หาทำให้ศิษย์ครูแชมป์หวั่นไหวไม่ เพราะเรายึดมั่นอยู่เสมอว่า
บนโลกไปนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอ่อนแอ
