หลังจากที่ต้องทำหัตถการและมาทำแผลทุกวันตามนัดเริ่มมีความรู้สึกสองอย่าง อย่างแรกคือเรายังมีชีวิต อย่างที่สองคือเราคือภาระหรือเปล่า จนกระทั้งวันที่หมอนัดดูแผลที่ผ่าเมื่อวานทำให้ได้แง่คิดขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง คือ แผลของคนเราไม่เท่ากัน

เรื่องของเรื่อง เมื่อวานไปเข้าคิวพบหมอตั้งแต่ 06.05 น. จากนั้นออกไปทำธุระกลับมารอพบหมอ ซึ่งกว่าหมอจะออกตรวจคนไข้ในเสร็จก็ร่วมสิบโมง เมื่อถึงคิวก็ได้เข้าไปเป็นคนแรกปรากฎว่าไม่ใช่หมอคนที่ผ่าตัด (เปลี่ยนจากตัวเล็กน่ารักๆ เป็นพันเอกนายแพทย์ที่เข้มขรึม)

หมอถามที่มาที่ไปแล้วดูรายงานการรักษาแล้วถามว่า อ๋อ ผ่าระบายหนองฝี หลังจากนั้นก็ถามว่าทำไมถึงเป็น แล้วอยู่ตรงไหน ครูแชมป์เลยแกะกระดุมเสื้อให้ดู

หมอบอกว่า “คนไข้แกะแผลเลยครับ”

ครูแชมป์ก็ตอบไปว่า หมอครับ ตั้งแต่ผ่าผมยังไม่คยแกะเลยครับ (ผมกลัว 555)

หมอบอกว่า คนไข้ต้องแกะครับ เพราะยังไง ก็ต้องทำแผลได้เองอยู่ดี คราวนี้ก็เลยฮึบ ฮึบ ฮึบ แล้วค่อยๆลอกพลาสเตอร์ปิดแผลออก พอหมอเห็นแผลจึงร้อง “โอ้ววว” แสดงว่าการที่หมออ่านรายงานในคอมพิวเตอร์และชาร์ท หมอจึงประเมินว่าเป็นแผลผ่าฝีเล็กๆ แต่พอเห็นแผลแล้ว หมอจึงรีบใส่ถุงมือแล้วมาถึงผ้าก๊อซออก

เจ็บแบบแปร๊บ ก็หมอเล่นไม่ให้ตั้งตัวเลย

หลังจากนั้น หมอก็ให้นัดทำแผล และกินยาเพิ่ม แล้วนัดเจอกันอีกทีหนึ่ง

สรุปว่า ยังทำแผลด้วยตนเองไม่ได้สินะ

พอไปที่ห้องทำแผล ไปเจอคุณพยาบาล เขาจำได้เลยรีบถามเรามา หมอว่าไงบ้าง ตกลงเย็บไหม ทำไม….. ยาว

จากนั้นก็มานั่งรอรับยาซึ่งกว่าได้รับรับยาก็ 12.15 น.

ยังไม่ได้พูดถึงข้อคิดเลย….

จากเรื่องนี้ทำให้ได้ข้อคิดว่า บางทีปัญหาของเด็กนักเรียนที่เราแค่รับรู้อาจจะรู้สึกเล็ก แต่จริงๆแล้วมันอาจจะใหญ่ อาจมีความเสี่ยง อาจถึงชีวิต คนเป็นครูต้องเขาถึงปัญหาของเด็กในทุกมิติ แต่อยากจะบอกว่าทุกวันนี้ครูถูกดึงออกไปจากเด็กมากเลยด้วยสิ่งต่างๆ กิจกรรมที่มากเกินพอดี และนโยบายไม่อาจตอบได้อย่างเต็มปากว่าลงที่เด็กจริงๆไหม

เดี๋ยวถ้าหายแล้วกลับไปที่โรงเรียน จะเข้าหาเด็กแบบเชิงรุก เพราะถ้าเราช่วยได้ 1 คน คือเราชนะในสนามรบ แต่ถ้าเราทำให้พวกเขาอยู่ในสังคมได้ แก้ปัญหาของตัวเองได้นั้นคือเราชนะสงคราม

ขอบคุณแง่คิดในวันที่แย่ๆของชีวิต แต่มันก็ไม่แย่ไปทั้งหมดหรอก เพราะภารกิจทำเพื่อเด็กรอเราอยู่

…อย่าไปประเมินแผลคนอื่นจากแผลที่เราเคยเป็น